De herberg

In het gedicht "De Herberg" van Rumi wordt het mens-zijn vergeleken met een herberg. Elke emotie, elke gedachte, elke ervaring is een gast die aanklopt: vreugde, verdriet, angst, inzicht - soms allemaal tegelijk en vaak ongevraagd. Het nodigt ons uit om ze allemaal welkom te heten, met zachtheid en nieuwsgierigheid, zelfs als ze ongemakkelijk of overweldigend zijn.

Wat me hierin raakt, is de uitnodiging en de moed om volledig aanwezig te zijn bij alles wat er in ons leeft – zonder oordeel, zonder weg te lopen, zonder te verdringen. Het is een oefening in moed en liefdevolle vriendelijkheid, in het volledig openen van ons hart, zelfs voor de donkere en pijnlijke momenten.

Misschien herken je dit in je eigen leven: dat je verlangt naar die innerlijke herberg, waar ruimte is om alles te ervaren wat jij voelt, zonder jezelf te veroordelen. Een zachte herinnering dat elke emotie, elk moment, een gids kan zijn op jouw pad naar zelfontdekking, heling en levenskracht.

Vrij vertaald vanuit ‘The Guest House’:

Dit mens-zijn is een soort herberg

Elke ochtend weer een nieuw bezoek.

Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,

een flits van inzicht komt als een onverwachte gast.

Verwelkom ze allemaal en onthaal ze gastvrij

zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt

die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.

Behandel dan toch elke gast met respect.

Misschien komt hij de boel ontruimenom plaats te maken voor extase.

De donkere gedachte, de schaamte, het venijn,

ontmoet ze bij de voordeur met een glimlachen vraag ze om erbij te komen zitten.

Wees dankbaar voor wie er komt want ieder van hen is gestuurd

als een gids uit het onbekende.

– Rumi –